Geboren in het jaar van het Vuurpaard, 1966, in een groot gezin met ouders die in de zestiger jaren al kennis maakten met de IJslanders. Al snel was Ponyfarm Flüga een feit en leerden we allemaal via Shetlander Orina ons zittend houden op de IJslanders. Gedegen kennis over dit vurige 'koele' ras was er nog niet, maar de paarden bepaalden onze manier van leven. Op de blote rug, knuistjes goed samen geknepen in een pluk manen, brachten we ze van de winterwei terug naar huis. De uren op een paardenrug vanaf peutertijd, hebben m'n billen 'gevormd'; als vanzelf pak ik nu op het paard weer de houding op die ik zo gewend ben. Met uitzondering van een paar jaar tijdens mijn studie, zijn de paarden altijd op enkele tientallen meters van me geweest. Wat een weelde zo met ze samen te leven!
ik rondde mijn studie Slavische Taal en Letterkunde af in 1992, woonde langere tijd in Moskou en Berlijn voor Russische literatuur. Enkele bestuurlijke rollen, een reis naar Roemenie voor studenten, een stage bij het Tweede Wereldcentrum, het was een intense (studie-)tijd! Ik werd 'eruit gepikt' om bij een werving en selectiebureau als consultant te gaan werken. Daar begon mijn 'mensenvak' dat me dagelijks energie geeft: het ontwikkelen van menselijk potentieel in organisaties, via training, coaching en procesbegeleiding. Vooral HBO+ en Beta-opgeleide leiders, boegbeelden en teams. In 1998 zag mijn eerste bedrijf, BonSpirit, het licht.
Vanaf de middelbare school heb ik de drang meer te begrijpen van het leven. Vooral de niet-zichtbare mystieke kant, en hoe die doorwerkt op ons reële leven, ook in de omgang met dieren, in het bijzonder het paard. Klaus Hempfling bezocht ik in 2017 een maand lang, waarbij dagelijkse gesprekken, sparren en studie me definitief van het leven leerde houden. Hij bracht me naar antwoorden, diepere wijsheid van het leven, bevestiging van de zingeving die ik al zo lang voel. De betekenis voor me in praktijk en in de verfijning van mijn persoonlijkheid is enorm. Dagelijks laat ik me inspireren door mystieke stromingen, oude overleveringen, taal, mythen en verhalen.
Nooit meer paardencoaching zoals toen
Ooit ontwierp ik een opleiding "Equuscoaching" waarbij het paard de mens spiegelt en inzicht biedt in zijn persoonlijkheid. Ja, het leverde belangrijke verschuivingen en inzichten op bij mensen. Ik stopte er echter direct mee toen ik zag hoeveel emotie en ruis er van de mens terecht komt bij deze zuivere edele dieren. Het was de wereld op zijn kop! Wij hebben als mens de beste versie van onszelf te worden en vanuit die bescheidenheid krachtig-met-gevoel leiding te geven aan de dieren. En het paard neemt daar wel een heel bijzondere plek in. Ja, uiteraard hebben we onze schaduwkanten, het "self defense system of our youth" te leren kennen en in het licht te zetten. Uiteraard hebben we relaties met alles in het leven aan te gaan en te onderzoeken. In balans te brengen. Maar bovenal zag ik het zinderende van het leven, de lichtheid en blijdschap als grondhouding, de verwondering. En de kracht die buiten ons om de dingen bepaalt. Ik werd een ander mens, meer en meer hoe ik bedoeld was te zijn. Nu was het tijd voor de wedergeboorte van de ruiter in mij. De ware.
Energie...is levenskracht.
De paarden, zij bleven komen. De gangenpaarden, en toen toch ook mijn 'blauwdruk'. Manar, de dochter van de wereldkampioen Working Equitation in 2014, Macchiato. Ze is een (ook mentaal) sterke atlete (2016), met kracht en energie, en voorbenen die aandacht vragen om werkelijk recht en verticaal te gaan bewegen. Mijn wens met haar is de structuur van de Verticale Rijkunst toe te passen: vibratie, punten op de i, hoeken en lijnen. Beweeglijkheid in opperste concentratie en met de grootst mogelijke aandacht voor elke pas. In rust, maar met zinderende energie! 
Dan is er Fjalar, geboren 2020, als zoon van de kuddeleidster. Een Rocky Mountain Horse, uit de fokkerij van Mireille van Meer. Prachtig in zijn hoge hoofdhouding, sterker en sterker wordt de puber. Hij staat aan het begin van zijn loopbaan als rijpaard.
Grænir (2016) de grijze dappere vriend die een krachtpatser lijkt maar ook enigszins neurotisch is in zijn lichaam. Volkomen te sturen, maar er zit zoveel samengebalde spanning in zijn hele lichaam dat eerste taak is om de ontspanning, lengte en openheid erin te krijgen.
Ruba (2003) en Sida (2000), de oudere merries, Paso Peruano en IJslandse. Zij staan op onderhoudsarbeid, om tot op hoge leeftijd gezond, mobiel en soepel te blijven. En Gunnar? de gigant van een Poitou ezel, gaat zijn eigen gang. Hij deed nooit anders :-). Raimundo is ook Paso Peruano, en helaas al met DSLD bij me gekomen destijds. Een machtig mooie ziel, in een kapot gefokt lichaam. Had ik hem zijn pezen kunnen laten behouden als ik 15 jaar geleden wist wat ik nu weet?
Geen eenheid met de paarden gaat zonder mijn bewustzijn. Van mijn lichaam, van de informatie van alle (ook innerlijke) zintuigen, van de omgeving en van hetgeen mijn paard nodig heeft. En steeds is daar ook de vertaling van de symbolen: als paard symbool staat voor het Leven zelf, dan leg ik rijdend het verband als vanzelf naar "hoe leef ik mijn leven?". Welke emoties kom ik tegen, in dagelijkse situaties, maar ook bij het rijden? Vraag ik teveel van mijzelf, van het paard? Waar is mijn ongeduld, frustratie? Wanneer kan ik ontspannen zitten, me overgeven aan het ritme van het leven? En wanneer kan ik het Leven nét een beetje uitdagen om het op een hoger niveau te brengen?
Vraag jij je wel eens af wat de zin van het leven is? Waarom het lijden er is? Waarom tegenslag in je leven zich voordoet?
En hoe je wijs omgaat met antwoorden die je krijgt? En vooral met die die je niet krijgt? Ook die benadering neem ik mee in Shoshanah.
Omdat het tijd is.
Ik kan met de kennis van nu, niet meer doen wat ik deed. Het leven is te diep, te rijk om de dam in de rivier in stand te houden. De doorbraak moest komen. Het jaar 2017 was mijn definitieve ommekeer. Het is hoog tijd te beseffen dat we de oude overleveringen kwijt dreigen te raken. Zij ons niet, nooit. Wij hen wel. Hier wil ik zijn, mijn partij meespelen. Vandaar dat ik in mijn coaching de oude overleveringen als vanzelfsprekend meeneem, en ook de ruiters die ik begeleid hiermee inspireer. Hoe zit je op je paard, wanneer je je voorstelt je paard met de energie van een zacht kabbelend, fris bergmeertje in contact te brengen? Hoe regel ik mijn eigen energie van tevoren en te paard, zodat ik haar optimaal mee kan nemen in de figuren die we willen rijden.
NEE!
Nee, niet voor de mensen die louter wedstrijden en lintjes voor zich zien. Nee, niet voor de mensen die alleen maar hard willen met hun paard. Nee, niet voor de mensen die comfortabel door de natuur gedragen willen worden met een dociel paard.
Nee, niet voor hen die beelden en overtuigingen vasthouden zonder de oeroude kennis te integreren.
JA!
Ja, voor wie paard rijden ook zijn eigen weg door het leven maakt. Ja, voor elk meisje en elke jongen die samen met het paard in balans wil groeien. Ja, voor iedereen die paardrijden op een mens én paard recht doende wijze wil leren.
